Category: Εργασιακά

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΥΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2010

Το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά τις εκλογές του Οκτώβρη, το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν ξεκινήσει μια εκστρατεία τρομοκράτησης της κοινωνίας με επίκεντρο την καπιταλιστική κρίση. Μιλάμε για την άγρια επίθεση του κεφαλαίου για περαιτέρω συρρίκνωση του «εργατικού κόστους» και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, καθώς και τη συνέχιση των «αναγκαίων» καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ο καπιταλιστικός συρφετός (εργοδότες, στελέχη επιχειρήσεων, τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο, κυβερνήσεις, κομματικά επιτελεία, έμμισθοι κονδυλοφόροι και δημοσιογραφικά φερέφωνα) μας καλούν για άλλη μια φορά να σφίξουμε το ζωνάρι, να ανεχτούμε νέα προγράμματα λιτότητας και περικοπών, μείωση μισθών και συντάξεων, καθώς και επιπλέον φορολογικά χαράτσια με την επίβλεψη των μεγαλοκαρχαριών του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. Εν ολίγοις, ντόπια και παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία μας λέει: ‘εμείς τα φάγαμε όλα, εσείς θα πληρώσετε τα πάντα για να συνεχίσουμε να ρημάζουμε’. Όλα τα παραπάνω αποτελούν πρόκληση για τον κόσμο της εργασίας, τους άνεργους και τη νεολαία, των οποίων η πλειοψηφία οφείλει να βρει τρόπους οργάνωσης και αντίστασης στην καπιταλιστική λαίλαπα. Ενόψει και της επετείου της εργατικής Πρωτομαγιάς θα ήταν λάθος να μη μελετήσουμε τους αγώνες και τις εμπειρίες του παρελθόντος.

Την Πρωτομαγιά του 1886 κηρύχθηκε γενική απεργία στις ΗΠΑ με βασικό αίτημα την καθιέρωση του οκτάωρου. Ο αριθμός των απεργών ανήλθε στις 65.000. Οι δύο πρώτες μέρες κύλησαν ειρηνικά, όμως στις 3 Μάη κι ενώ ο αναρχοσυνδικαλιστής Σπάις μιλούσε σε 6.000 ξυλεργάτες 200 από αυτούς αποσπάστηκαν, κατευθύνθηκαν σε ένα εργοστάσιο ξυλείας κι επιτέθηκαν στους απεργοσπάστες. Όταν έφτασε η αστυνομία άρχισε να πυροβολεί προς τους απεργούς δολοφονώντας 4 και τραυματίζοντας δεκάδες. Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση 3.000 απεργών. Kι ενώ ο κόσμος άρχισε να διαλύεται η αστυνομία επιτέθηκε σε απεργούς, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να αντεπιτεθούν με βόμβα και να τραυματιστούν 66 μπάτσοι. Η αστυνομία άνοιξε πυρ σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας πάνω από 200 εργάτες. Την επομένη των γεγονότων οι αστικές φυλλάδες απαιτούσαν τη σύλληψη και εκτέλεση όλων των ανατρεπτικών στοιχείων. Η αστυνομία συνέλαβε τους αναρχικούς Σπάις, Φήλντεν, Σουώμπ, Φίσερ, Ένγκελ, Λινγκ, Νημπ και Πάρσονς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως «οι 8 του Σικάγο». Οι 7 καταδικάστηκαν σε θάνατο και ο Νημπ σε 15 χρόνια φυλάκιση. Οι αναρχικοί αποτέλεσαν ένα μόνο κομμάτι των εξεγερμένων του Μάη του 1886 και σαφώς δεν είναι οι μόνοι που πλήρωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Σικάγου.

Η εξέγερση του 1936 στη Θεσσαλονίκη ξέσπασε σε μια περίοδο εκρηκτική τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Είναι η εποχή μετά την αιματοχυσία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το κραχ του 1929, που βύθισε τους λαούς στην πείνα και την εξαθλίωση. Το όραμα της κομμουνιστικής προοπτικής και της ανατροπής του καπιταλισμού συνεχίζει να εμπνέει τους αγώνες των καταπιεσμένων παρά την παραμόρφωση που υπέστη από τους γραφειοκράτες κρατιστές της ΕΣΣΔ. Στον ελλαδικό χώρο, οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι ιδιαίτερα έντονες λόγω των συνθηκών εκβιομηχάνισης του μεσοπολέμου και της αυξημένης προσφοράς εργατικών χεριών από τα προσφυγικά κύματα. Τα αιματηρά γεγονότα του Μαΐου ξέσπασαν αυθόρμητα, με αφορμή την απεργία του καπνεργοστασίου ‘Κομέρσος’. Στις 5 και 6 Μάη οι τσαγκάρηδες κατεβαίνουν σε απεργία, αλληλέγγυοι με τους καπνεργάτες. Απεργίες συμπαράστασης ξεκινούν σε όλη τη χώρα. Επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα και σε διοικητικά κτίρια ήταν η άμεση απάντηση των εξεγερμένων εργατών στις δολοφονίες της χωροφυλακής και των φασιστών, ενώ ο στρατός αρνείται να σηκώσει όπλο εναντίον του λαού. Μετά από 5 μέρες εξέγερσης στη Θεσσαλονίκη και ύστερα από υπονόμευση της εξέγερσης από τους σταλινικούς του Κ.Κ.Ε. και τους βενιζελικούς μια ολόκληρη μεραρχία του στρατού από τη Λάρισα εισβάλλει στην πόλη με τη βοήθεια του πολεμικού ναυτικού και παίρνει τον έλεγχο αυτής. Ακολουθούν φυλακίσεις και εκτοπίσεις και αργότερα έρχεται η δικτατορία του Μεταξά.

Εν κατακλείδι, άνθρωποι πριν από εμάς αγωνίστηκαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σήμερα τα κεκτημένα εξαϋλώνονται και όλοι σκύβουν το κεφάλι, μιας και υπάρχει πάντα η απειλή της απόλυσης. Αλλά όποιος δεν διεκδικεί, δεν κερδίζει κιόλας. Σε αυτή την κρίση δεν φταίνε μόνο αυτοί που έχουν την εξουσία, αλλά και αυτοί που τους τη δίνουν. Οι καταπιεσμένοι μπορούν, μακριά από εθιμοτυπικές και συμβολικές απεργίες, με αυτοοργάνωση και συναδελφική αλληλεγγύη στους χώρους εργασίας, απομονώνοντας πουλημένα συνδικάτα και κλείνοντας τα αυτιά στους λαϊκισμούς των εργατοπατέρων, να αξιώσουν όχι μόνο να έχουν και αύριο δουλειά, αλλά και να προλάβουν να γεράσουν με αξιοπρέπεια, πριν πεθάνουν από αυτή.

ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΧΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ.  ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.

Ο δράκος του παραμυθιού είναι εδώ…

Το τελευταίο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να μας πουλήσει με την συμβολή των Μ.Μ.Ε. ένα παραμύθι. Το όνομα του είναι οικονομική κρίση και το ρόλο του δράκου τον παίζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) , ενώ την καλή νεράιδα υποδύεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σωρεία μέτρων πάρθηκαν, πλήττοντας κατά κύριο λόγο τους οικονομικά ασθενέστερους οι οποίοι έχουν επωμιστεί το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας,  από αυτούς που ‘’διαχειρίζονταν’’ τόσα χρόνια τα κρατικά ταμεία και τους φόρους. Μέτρα που περιλαμβάνουν περικοπές στα επιδόματα δώρων, πάγωμα μισθών, συντάξεων και προσλήψεων στο δημόσιο, αποτελούν μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει στο άμεσο μέλλον. Ένα μέλλον που φαντάζει δυσοίωνο μιας και ήδη νοιώθουμε την καυτή ανάσα του Δ.Ν.Τ. στην τσέπη μας.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποτίθεται ότι είναι ένας διεθνής οργανισμός ο οποίος επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και ταισοζύγια πληρωμών προσφέροντας οικονομική και τεχνική βοήθεια όταν του ζητηθεί.     Στην πραγματικότητα όμως υποστηρίζει “προγράμματα λιτότητας”, τα οποία συνεπάγονται αύξηση των φόρων με στόχο να παρέχουν έσοδα στην κυβέρνηση. Στην ουσία παίζει τον ρόλο του μηχανήματος ανάνηψης που κρατάει στη ζωή ένα προβληματικό οικονομικό σύστημα αφήνοντας του παράλληλα πολλά κουσούρια.

Παραδείγματα χωρών που κατέφυγαν για βοήθεια στο Δ.Ν.Τ. είναι η Βραζιλία, η Ουγγαρία, με χαρακτηριστικότερο την Αργεντινή. Το 2001 η κυβέρνηση της Αργεντινής μειώνει κατά 20% το μισθό των δημοσίων υπαλλήλων και απαγορεύει στους πολίτες να κάνουν ανάληψη καταθέσεων για ποσά μεγαλύτερα από το 50% του τραπεζικού λογαριασμού τους. Ο αργεντίνικος λαός ξεσηκώνεται πραγματοποιώντας καταλήψεις εργοστασίων, λαϊκές συνελεύσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης.

Μέρα με τη μέρα παρατηρούμε ότι υπάρχει μια μείωση του βιοτικού μας επιπέδου. Μια ζωή γεμάτη εκπτώσεις για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε οικονομικά στη κοινωνία που τα πάντα ορίζονται με το χρήμα. Εργαζόμενοι απολύονται, επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο και σε όσες παραμένουν ανοιχτές η χρήση του ελαστικού ωραρίου είναι ο κανόνας. Φυσικό επακόλουθο είναι να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης. Και αν οι προηγούμενες γενιές πάρουν τη σύνταξη καθυστερημένα, τι να πουν και οι νέες που δεν θα την πάρουν ποτέ;

Ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιουργεί τη κρίση. Είναι έτσι η φύση του, που όσο παράγει πλούτο άλλα τόσο παράγει και καταστροφή. Υπάρχουν τρόφιμα και πεινάμε, σπίτια και είμαστε άστεγοι, δουλειές και είμαστε άνεργοι. Όσα μέτρα λοιπόν και να πάρουν η κατάσταση δεν σώζεται. Ένα σύστημα που το νόημα του είναι η ανισότητα και η ύπαρξη φτωχών και πλουσίων δεν έχει λόγο να συντηρείται. Προσπαθεί να ακροβατήσει στο χείλος του γκρεμού υποβασταζόμενο από κράτος και αφεντικά. Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση οι επιλογές μας δεν είναι και πολλές. Ή θα το τραβήξουμε πίσω και θα συνεχίσουμε να ζούμε με το άγχος της επιβίωσης ή θα του δώσουμε μια κλωτσιά και θα το στείλουμε στα τσακίδια.

Κάνοντας πέρα κόμματα και παρατάξεις αυτόοργανώνουμε τον αγώνα μας με λαϊκές συνελεύσεις, απεργίες διαρκείας και καταλήψεις των μέσων παραγωγής για μια αταξική κοινωνία που όλα θα είναι για όλους.

Σε πνίγουν τα χρέη και εσύ χαλαρώνεις τη γραβάτα!

Αν ψάχνεις τον υπεύθυνο για την οικονομική κρίση, κοιτάξου στον καθρέπτη. Θα αντικρίσεις το σκυθρωπό και κουρασμένο σου πρόσωπο. Ξέρω, θα πεις εσύ τι φταις; Το μόνο που ήθελες ήταν ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, οικονομική ευχέρεια  και ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά σου. Τόσο καιρό αδιαφορούσες για το τι συμβαίνει γύρω σου και ο απώτερος σκοπός ήταν η εκπλήρωση του ΄΄ονείρου΄΄  και η αποπληρωμή της μηνιαίας δόσης του δανείου σου. Έτσι φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

Καθημερινά η ανεργία αυξάνεται, εκατοντάδες μικροεπιχειρήσεις χρεοκοπούν, εργοστάσια κλείνουν αφήνοντας στο δρόμο εργαζομένους, η αγροτιά ασφυκτιά μπροστά στην επέλαση των μεγαλοεπιχειρήσεων αγροτικών προϊόντων και την κερδοσκοπική βουλιμία των μεσαζόντων ενώ η νεολαία βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα μέλλον εργασιακής ανασφάλειας και καθημερινού άγχους για το τι μέλλει γενέσθαι. Ότι οικονομικά μέτρα μας επέβαλαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά, εξασφαλίζοντας μας μόνο εργασία σε συνθήκες επισφάλειας με άτακτα ωράρια, ανασφάλιστα και κακοπληρωμένα.

Όταν αναφερόμαστε σε επισφαλής συνθήκες εργασίας μιλάμε για μορφές απασχόλησης που παρουσιάζουν ελάχιστη εξασφάλιση και σιγουριά για τον εργαζόμενο, οδηγώντας τον στην ανασφάλεια και στο άγχος για το μέλλον που φαντάζει δυσοίωνο. Όταν δεν ισχύουν τα αυτονόητα, τα οποία κατακτήθηκαν μετά από αγώνες, τότε όλο και περισσότεροι άνθρωποι, ειδικότερα νέοι, στρέφονται στην μαύρη εργασία.

Ο εργαζόμενος είναι πιο ευάλωτος στις ορέξεις του αφεντικού, δουλεύοντας χωρίς ασφάλεια και ένσημα, για μια σύνταξη που δεν θα έρθει ποτέ. Ο τόπος δεν μαύρισε από τους μετανάστες, όπως είχε δηλώσει προ ημερών ο Άνθιμος, αλλά από την καθιέρωση της μαύρης εργασίας. Οι μετανάστες δεν θα μπορούσαν να είναι η εξαίρεση αλλά ούτε και ο αποδιοπομπαίος τράγος αυτής της κατάστασης. Απασχολούμενοι σε επαγγέλματα που από τους Έλληνες θεωρούνται υποδεέστερα και κάτω από άθλιες συνθήκες (Μανωλάδα) δίνουν τον καθημερινό τους αγώνα για επιβίωση.

Τόσα χρόνια σφίξε-σφίξε το ζωνάρι τελείωσαν οι τρύπες, δεν πάει άλλο!

Ήρθε η ώρα να το βγάλεις και να τους πάρεις στο κυνήγι…