ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΥΣ
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2010
Το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά τις εκλογές του Οκτώβρη, το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν ξεκινήσει μια εκστρατεία τρομοκράτησης της κοινωνίας με επίκεντρο την καπιταλιστική κρίση. Μιλάμε για την άγρια επίθεση του κεφαλαίου για περαιτέρω συρρίκνωση του «εργατικού κόστους» και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, καθώς και τη συνέχιση των «αναγκαίων» καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ο καπιταλιστικός συρφετός (εργοδότες, στελέχη επιχειρήσεων, τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο, κυβερνήσεις, κομματικά επιτελεία, έμμισθοι κονδυλοφόροι και δημοσιογραφικά φερέφωνα) μας καλούν για άλλη μια φορά να σφίξουμε το ζωνάρι, να ανεχτούμε νέα προγράμματα λιτότητας και περικοπών, μείωση μισθών και συντάξεων, καθώς και επιπλέον φορολογικά χαράτσια με την επίβλεψη των μεγαλοκαρχαριών του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. Εν ολίγοις, ντόπια και παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία μας λέει: ‘εμείς τα φάγαμε όλα, εσείς θα πληρώσετε τα πάντα για να συνεχίσουμε να ρημάζουμε’. Όλα τα παραπάνω αποτελούν πρόκληση για τον κόσμο της εργασίας, τους άνεργους και τη νεολαία, των οποίων η πλειοψηφία οφείλει να βρει τρόπους οργάνωσης και αντίστασης στην καπιταλιστική λαίλαπα. Ενόψει και της επετείου της εργατικής Πρωτομαγιάς θα ήταν λάθος να μη μελετήσουμε τους αγώνες και τις εμπειρίες του παρελθόντος.
Την Πρωτομαγιά του 1886 κηρύχθηκε γενική απεργία στις ΗΠΑ με βασικό αίτημα την καθιέρωση του οκτάωρου. Ο αριθμός των απεργών ανήλθε στις 65.000. Οι δύο πρώτες μέρες κύλησαν ειρηνικά, όμως στις 3 Μάη κι ενώ ο αναρχοσυνδικαλιστής Σπάις μιλούσε σε 6.000 ξυλεργάτες 200 από αυτούς αποσπάστηκαν, κατευθύνθηκαν σε ένα εργοστάσιο ξυλείας κι επιτέθηκαν στους απεργοσπάστες. Όταν έφτασε η αστυνομία άρχισε να πυροβολεί προς τους απεργούς δολοφονώντας 4 και τραυματίζοντας δεκάδες. Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση 3.000 απεργών. Kι ενώ ο κόσμος άρχισε να διαλύεται η αστυνομία επιτέθηκε σε απεργούς, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να αντεπιτεθούν με βόμβα και να τραυματιστούν 66 μπάτσοι. Η αστυνομία άνοιξε πυρ σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας πάνω από 200 εργάτες. Την επομένη των γεγονότων οι αστικές φυλλάδες απαιτούσαν τη σύλληψη και εκτέλεση όλων των ανατρεπτικών στοιχείων. Η αστυνομία συνέλαβε τους αναρχικούς Σπάις, Φήλντεν, Σουώμπ, Φίσερ, Ένγκελ, Λινγκ, Νημπ και Πάρσονς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί ως «οι 8 του Σικάγο». Οι 7 καταδικάστηκαν σε θάνατο και ο Νημπ σε 15 χρόνια φυλάκιση. Οι αναρχικοί αποτέλεσαν ένα μόνο κομμάτι των εξεγερμένων του Μάη του 1886 και σαφώς δεν είναι οι μόνοι που πλήρωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Σικάγου.
Η εξέγερση του 1936 στη Θεσσαλονίκη ξέσπασε σε μια περίοδο εκρηκτική τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Είναι η εποχή μετά την αιματοχυσία του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το κραχ του 1929, που βύθισε τους λαούς στην πείνα και την εξαθλίωση. Το όραμα της κομμουνιστικής προοπτικής και της ανατροπής του καπιταλισμού συνεχίζει να εμπνέει τους αγώνες των καταπιεσμένων παρά την παραμόρφωση που υπέστη από τους γραφειοκράτες κρατιστές της ΕΣΣΔ. Στον ελλαδικό χώρο, οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι ιδιαίτερα έντονες λόγω των συνθηκών εκβιομηχάνισης του μεσοπολέμου και της αυξημένης προσφοράς εργατικών χεριών από τα προσφυγικά κύματα. Τα αιματηρά γεγονότα του Μαΐου ξέσπασαν αυθόρμητα, με αφορμή την απεργία του καπνεργοστασίου ‘Κομέρσος’. Στις 5 και 6 Μάη οι τσαγκάρηδες κατεβαίνουν σε απεργία, αλληλέγγυοι με τους καπνεργάτες. Απεργίες συμπαράστασης ξεκινούν σε όλη τη χώρα. Επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα και σε διοικητικά κτίρια ήταν η άμεση απάντηση των εξεγερμένων εργατών στις δολοφονίες της χωροφυλακής και των φασιστών, ενώ ο στρατός αρνείται να σηκώσει όπλο εναντίον του λαού. Μετά από 5 μέρες εξέγερσης στη Θεσσαλονίκη και ύστερα από υπονόμευση της εξέγερσης από τους σταλινικούς του Κ.Κ.Ε. και τους βενιζελικούς μια ολόκληρη μεραρχία του στρατού από τη Λάρισα εισβάλλει στην πόλη με τη βοήθεια του πολεμικού ναυτικού και παίρνει τον έλεγχο αυτής. Ακολουθούν φυλακίσεις και εκτοπίσεις και αργότερα έρχεται η δικτατορία του Μεταξά.
Εν κατακλείδι, άνθρωποι πριν από εμάς αγωνίστηκαν για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σήμερα τα κεκτημένα εξαϋλώνονται και όλοι σκύβουν το κεφάλι, μιας και υπάρχει πάντα η απειλή της απόλυσης. Αλλά όποιος δεν διεκδικεί, δεν κερδίζει κιόλας. Σε αυτή την κρίση δεν φταίνε μόνο αυτοί που έχουν την εξουσία, αλλά και αυτοί που τους τη δίνουν. Οι καταπιεσμένοι μπορούν, μακριά από εθιμοτυπικές και συμβολικές απεργίες, με αυτοοργάνωση και συναδελφική αλληλεγγύη στους χώρους εργασίας, απομονώνοντας πουλημένα συνδικάτα και κλείνοντας τα αυτιά στους λαϊκισμούς των εργατοπατέρων, να αξιώσουν όχι μόνο να έχουν και αύριο δουλειά, αλλά και να προλάβουν να γεράσουν με αξιοπρέπεια, πριν πεθάνουν από αυτή.
ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΧΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ. ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.
