Via Outopiae

‘Ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια έφτασε στο τέλος του. Πολλοί οι σταθμοί και οι εμπειρίες κατά τη διάρκειά του. Πλεύσαμε με τη σημαία της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αμεσοδημοκρατίας σε άγνωστα για ορισμένους από εμάς νερά, αλλά καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε μέσω των δεσμών συντροφικότητας και αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν μεταξύ μας. Πολλά τα εμπόδια που βρέθηκαν στο διάβα μας.

Δεδομένης της σύστασης της συλλογικότητας που αφορούσε στο μεγαλύτερο μέρος της φοιτητές (που ναι μεν έκλεισε ο κύκλος δράσης τους στη Λάρισα, αλλά συνεχίζεται σε άλλες πόλεις) σε συνδυασμό με την αδυναμία των εναπομεινάντων να συνεχίσουν και να εμπλουτίσουν την ομάδα με νέα άτομα και καθώς μετά από καιρό δράσης, οι προσδοκίες και οι υποχρεώσεις άγγιξαν υψηλά επίπεδα, οι υπόλοιποι δεν μπόρεσαν να επωμιστούν το βάρος αυτό.

Αναπολώντας τις δράσεις μας και με σεβασμό προς αυτές (παρουσία στο δρόμο, παρεμβάσεις, προβολές ταινιών, βιβλιοπαρουσιάσεις, έκδοση εντύπου κ ημερολογίου οικονομικής ενίσχυσης) επιλέγουμε να μην κάνουμε εκπτώσεις και αρνούμαστε να καταντήσουμε μια ομάδα-φάντασμα, που απλά θα υπογράφει αφίσες και θα αποτελεί μια διεύθυνση e-mail, αποφασίσαμε τον τερματισμό της κοινής μας διαδρομής ελπίζοντας ότι οι προσωπικοί δρόμοι της ουτοπίας που έχει επιλέξει ο καθένας να ακολουθήσει θα συγκλίνουν σε ένα κοινό προορισμό.

Τι είναι η ουτοπία;
Είναι αυτό που όταν κάνεις δύο βήματα αυτό απομακρύνεται τέσσερα. Όταν προχωράς τέσσερα βήματα, αυτό απομακρύνεται οκτώ.
Τότε τι είναι η ουτοπία;
Είναι αυτό που σε κάνει να προχωράς…  

ΥΓ.: Όσες συλλογικότητες έχουν χρήματα από την διάθεση των ημερολογίων για την οικονομική ενίσχυση των 4 που κατηγορούνται για την απαλλοτρίωση super-market στη Λάρισα και δεν τα έχουν καταθέσει στο λογαριασμό, θα προτιμούσαμε να τα διαθέσουν στο Ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών.

Με αφορμή τη γενική απεργία των εργαζομένων προχωρούμε σήμερα 22 Φεβ 2011 και 13:30 στην κατάληψη του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ (παράρτημα Θεσσαλίας).

Οι αιτίες όμως είναι βαθύτερες:
Προχωράμε στην κατάληψη αυτή αδυνατώντας να μείνουμε αδρανείς σε όσα συμβαίνουν γύρω μας στο χώρο της εργασίας και στην κοινωνία γενικότερα: αντιεργατικά νομοσχέδια, καταστολή, ποινικοποίηση αγώνων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, φυλάκιση αγωνιστών, ληστρικά διόδια, Κερατέα, απεργία πείνας 300 μεταναστών εργατών και ο κατάλογος δεν τελειώνει….

Προχωράμε στην κατάληψη αυτή αρνούμενοι να ακολουθήσουμε ένα συνδικαλισμό όχι απλά προσκείμενο αλλά και προσκυνημένο σε ένα σάπιο αστικό σκηνικό…

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές, μετανάστες που “ανακαταλαμβάνουμε” ένα κτήριο της ΓΣΕΕ, ένα από τα κτήρια που για χρόνια ολόκληρα οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ “κατέλαβαν” κάνοντας έξωση στους εργάτες και στα δικαιώματά τους, ζητώντας κήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας τώρα και καλώντας τους εργαζόμενους και την κοινωνία να στηρίζει την κατάληψη και να συμμετέχει στην ανοικτή συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί στο κτήριο στις 19:00 μμ.

Κατάληψη Ινστιτούτου ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ

Ημερολόγιο οικονομικής ενίσχυσης για τους 4 συντρόφους που κατηγορούνται για

απαλλοτρίωση super-market στη Λάρισα.

Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες κι εμείς ρατσιστές… ;

Είναι πράγματι θλιβερό, μια κοινωνία σαν την ελληνική που έχει στείλει εκατομμύρια μεταναστών, που ζουν σήμερα σε όλο τον κόσμο να είναι τόσο ξενόφοβη και ρατσιστική. Μια κοινωνία σαν την ελληνική που έζησε στο «πετσί» της τις επιπτώσεις του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, να απορρίπτει και να κακομεταχειρίζεται τους πρόσφυγες. Υπάρχουν Έλληνες που διαμένουν στο εξωτερικό πολλά χρόνια και στις χώρες υποδοχής που ζούνε, αυτοί αποτελούν τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς στα μάτια των Γερμανών, των Σουηδών, των Άγγλων κλπ. Πως είναι δυνατόν να ξεχάσαμε τους γκασταρμπάιτερ; Έτσι αποκαλούσαν τους ¨φιλοξενούμενους εργάτες¨ στην πολιτισμένη και προηγμένη Γερμανία, στην πραγματικότητα όμως ήταν μια καθαρά υποτιμητική λέξη που χαρακτήριζε τους εργάτες από το Νότο ως άξεστους, βρωμιάρηδες και πονηρούς.

Οι εκατοντάδες αδικοχαμένες ζωές μεταναστών στα ελληνικά σύνορα δεν είναι ένα τυχαίο και λυπητερό γεγονός, ούτε μια άλλη θλιβερή και άψυχη στατιστική έρευνα. Είναι δολοφονίες εκ προθέσεως. Και πώς να μην είναι, όταν το κράτος στέλνει τους ένστολους δολοφόνους του (μπάτσους, συνοριοφύλακες και λιμενικούς) να συλλάβουν και να οδηγήσουν στα ειδικά κέντρα κράτησης τους παράνομα εισελθόντες στην ελληνική επικράτεια, αδιαφορώντας και εξουσιοδοτώντας τους να το κάνουν με οποιονδήποτε τρόπο (πυροβολώντας πισώπλατα άοπλους ανθρώπους, βυθίζοντας βάρκες με παιδιά μέσα) και χωρίς να υπάρχει ούτε ένας ελάχιστος πειθαρχικός έλεγχος για όλα τα κρούσματα βίας που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια. Τα αστικά κράτη, μέσα φυσικά και το ελληνικό, με τις πολιτικές που έχουν ακολουθήσει στη διεθνή σκηνή (Ιράκ, Αφγανιστάν) έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των εκεί διαμενόντων ανθρώπων και έχουν μερίδιο ευθύνης στην κατάσταση που διαμορφώθηκε και οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους να γίνουν πρόσφυγες στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Ο ρατσισμός δεν προκύπτει μόνο από τη συμπεριφορά του κράτους αλλά εκδηλώνεται και με ιδιαιτέρως βίαιο τρόπο από την πλευρά της κοινωνίας. Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός εκκινούν από τον άνθρωπο και απευθύνονται σε άλλον άνθρωπο. Και υπό αυτή του την εκδοχή ο ρατσισμός ως συμπεριφορά, αλλά και ως τρόπος σκέψης, είναι πιο επικίνδυνος και περισσότερο δύσκολο να αντιμετωπισθεί. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούν οι ολοένα αυξανόμενες επιθέσεις στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα εναντίων μεταναστών, όπου μια μειοψηφία ρατσιστών κατοίκων με τις πλάτες της αστυνομίας και τη συμβολή ακροδεξιών καθαρμάτων μεταφερόμενων από άλλες περιοχές καταφέρνουν να κρατούν προστατευμένη και…καθαρή(;) την περιοχή, λες κι αναφέρονται σε σκουπίδια. Λες και οι μετανάστες δεν είναι άνθρωποι. Παρόλα αυτά αποτελούν μια χαρά φθηνά εργατικά χέρια για τις διάφορες χειρωνακτικές εργασίες, ιδιαίτερα στους τομείς της οικοδομής και των χωραφιών όπου ο Νέο-Έλληνας απαξιούσε και ταυτόχρονα απολάμβανε το φρέντο καπουτσίνο του, πάνω στους οποίους χτίστηκε ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας και της ανάπτυξης, αλλά αυτά ίσχυαν πριν την κρίση μόνο μάλλον!

Μπορεί ο Αγ. Παντελεήμονας στην Αθήνα και τα σύνορα να είναι μακριά από μας και να παρακολουθούμε αυτά τα γεγονότα με αποστροφή μέσω της τηλεόρασης αλλά τι γίνεται στην πόλη μας; Πριν δύο χρόνια ο φωτογραφικός φακός είχε ¨συλλάβει¨ μπάτσους να έχουν στοιβάξει μετανάστες τον ένα πάνω στον άλλο σε μια κλούβα λες και ήταν πρόβατα. Πόσες φορές έχεις αποκαλέσει τους αθίγγανους υποτιμητικά γύφτους ή τους Αλβανούς κωλό-φάρα; Μέχρι πότε θα ανέχεσαι τις εμετικές ανακοινώσεις των νοσταλγών της Χούντας και απόγονων των Γερμανοτσολιάδων; Ο αντιρατσισμός δεν είναι άλλο ένα εναλλακτικό lifestyle με πολύχρωμα ρούχα, κορύνες, περίεργα μαλλιά και χαϊμαλιά στα χέρια. Είναι στάση ζωής και καθορίζει τη στάση σου και συμπεριφορά σου απέναντι στα άτομα του άλλου φύλλου (αντι-σεξισμός), στα ζώα (αντισπισισμός), σε ανθρώπους που έτυχε να είναι από άλλα κρατη-έθνη (αντιεθνικισμός), σε αυτούς που επιλέγουν να εκφραστούν σεξουαλικά με άτομα του ίδιου φύλου (αντι-ομοφυλοφοβία). Με βάση την παραπάνω λογική το θέμα του αντιρατσισμού που τα περισσότερα κόμματα τόσο τα κοινοβουλευτικά όσο και αυτά που δεν μπόρεσαν να φάνε από την πίτα, δεν μπορούν να μιλάνε για αντιρατσισμό ένα διήμερο και τον υπόλοιπο χρόνο να είναι κρυμμένα στο καβούκι τους.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από την παιδεία που έλαβε και από τον πολιτισμό στον οποίο ανατράφηκε, έχει μέσα του την ίδια φλόγα της ανθρώπινης φύσης που έχουμε όλοι μας: δηλαδή την ικανότητα να αγαπά, να δημιουργεί, να ζει σε κοινωνία, να σκέπτεται, να χαίρεται, να θαυμάζει. Ίσως σε κάποια εξωτερικά ιδιώματα ή σε κάποιες συνήθειες να διαφέρει από εμάς, αλλά αυτό θα έπρεπε να ξυπνούσε το ενδιαφέρον μας μάλλον – πώς να γνωριστούμε καλύτερα – παρά το φόβο, την κατάκριση, την περιφρόνηση.

Έχοντας σαν γνώμονα την αλληλεγγύη και την ενότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση της κάθε μορφής εξουσίας, ενάντια σε ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές στεκόμαστε δίπλα στους μετανάστες και τους απευθύνουμε κάλεσμα για κοινούς αγώνες στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι για την καθημερινή επιβίωση μας.

«Αυτός που δεν έχει τα απαραίτητα προς το ζην, δεν πρέπει ούτε να αναγνωρίζει ούτε να σέβεται την ιδιοκτησία των άλλων αφού οι αρχές του κοινωνικού συμβολαίου έχουν παραβιαστεί εις βάρος του.»

Γιόχαν Φίχτε

Πόσο αξίζει το ψωμί όταν πεινάς; Πόσο αξίζει όταν δεν πεινάς καθόλου; Σίγουρα όταν λιμοκτονείς δίνεις τα πάντα για μια φρατζόλα, ενώ όταν είσαι χορτασμένος, δε δίνεις δεκάρα τσακιστή. Η αξία ενός πράγματος μεταβάλλεται ανάλογα με την ανάγκη που σε διακατέχει εκείνη τη χρονική στιγμή. Ποιος είναι λοιπόν αυτός που θα ορίσει το πόσο αξίζει ένα αγαθό ή μια  υπηρεσία και θα τρέξει να βάλει το ταμπελάκι με την εκάστοτε αναγραφόμενη τιμή; Είναι αυτός που θέλει να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, αφεντικά και δούλοι. Αυτός που μετατρέπει τη ζωή μας σε μια ατέρμονη δοσοληψία κοστολογώντας όλες μας τις κινήσεις. Για να γεμίσεις το στομάχι σου πρέπει να γεμίσεις τις τσέπες σου και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να δουλέψεις για να ταΐσεις το αφεντικό σου, καρτερώντας να σου δώσει και εσένα λίγα από τα αποφάγια του. Ένας κύκλος είναι, σαν το σχήμα ενός κέρματος που παλεύουμε να κερδίσουμε χάνοντας τα χρόνια μας.

Ανεβοκατεβαίνουμε διαδρόμους σούπερ μάρκετ ψάχνοντας για το φθηνότερο κάνοντας απανωτές προσθαφαιρέσεις για να μην ξεφύγουμε από τον προϋπολογισμό μας. Γέμισε η ζωή μας υποκατάστατα και κουπόνια προσφοράς. Έμποροι και σούπερ μάρκετ τα κάνουν πλακάκια και τα κονομάνε γερά γδέρνοντας παραγωγούς και καταναλωτές. Αυτοί που παράγουν δίνουν στους μεσάζοντες(έμπορους) τα προϊόντα τους σε εξευτελιστικές τιμές υπό το φόβο ότι θα τους μείνουν και η παραγωγή τους θα πάει στράφι. Οι έμποροι για να βγάλουν κέρδος φουσκώνουν κατά πολύ τη τιμή και τα σούπερ μάρκετ με τη σειρά τους τη φουσκώνουν ακόμα περισσότερο. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Ο γαλακτοπαραγωγός να πουλάει 0,35 λεπτά το λίτρο στον έμπορα και από το ράφι να το αγοράζει 1,35.  Εκατοντάδες προϊόντα πετιούνται καθημερινά γιατί μένουν απούλητα. Παρατηρούμε δηλαδή το εξής παράδοξο. Ο κόσμος να πεινάει και να δυσκολεύεται να επιβιώσει, να υπάρχουν άφθονα αγαθά για να καταναλώσει μα να μην διαθέτει την αγοραστική δύναμη για να τα αποκτήσει. Τα τρόφιμα αντί να καταλήγουν στα στομάχια μας καταλήγουν ληγμένα στις χωματερές.

Στις 11 Φεβρουαρίου του 2009 στη πόλη της Λάρισας μια ομάδα  περίπου 15 ατόμων με καλυμμένα τα πρόσωπα τους επισκέφθηκε το σούπερ μάρκετ Γαλαξίας, απαλλοτρίωσε χωρίς φασαρίες τρία καρότσια γεμάτα προϊόντα πρώτης ανάγκης και τα μοίρασε στη λαϊκή αγορά που βρισκόταν λίγο παρακάτω. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θετικότατη, μιας και τα καρότσια άδειασαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Για τη παραπάνω πράξη συλλαμβάνονται από τα έμμισθα σκυλιά των αφεντικών τέσσερα άτομα και οδηγούνται στον εισαγγελέα. Τα ακράδαντα στοιχεία; Γνωστοί για τη πολιτική τους δράση στη πόλη και επειδή έτυχε να βρίσκονται κοντά στη λαϊκή λίγο μετά το περιστατικό. Με τη κατηγορία της ληστρικής κλοπής κατά συναυτουργία δικάζονται στις 1 Δεκεμβρίου του 2010. Το κράτος καταληστεύει ασύστολα από τη πρώτη στιγμή της ύπαρξης του και έχει το θράσος να χαρακτηρίζει κλέφτες 4 νεαρά άτομα χωρίς να διαθέτει στοιχεία, ποινικοποιώντας ουσιαστικά τα πολιτικά τους πιστεύω.

Όσο υπάρχει ένα σύστημα που γεννάει ανισότητα και εκμετάλλευση έχουμε χρέος στον εαυτό μας, στη συνείδηση μας και στα όνειρα μας την ολική καταστροφή του. Οραματιζόμενοι μια κοινωνία που για να διαβείς δε θα χρειάζεσαι το χρήμα , ξέρουμε ότι εκτός από το δρόμο-καρμανιόλα που μας επιβάλλουν να βαδίσουμε υπάρχουν και μονοπάτια που οδηγούν προς την ελευθερία. Μπορεί να είναι δύσβατα μα σίγουρα δεν είναι άβατα.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ

Η 5 Μάη,  μια μαύρη μέρα στην πορεία μας για την επανάσταση

Την Τετάρτη 5 Μαΐου, μέρα γενικής απεργίας, 200.000 άνθρωποι οργισμένοι για τα νέα μέτρα κατεβαίνουν στο δρόμο. Καθώς η πορεία περνάει από τη Βουλή, χιλιάδες διαδηλωτές με διαφορετικές κουλτούρες, πολιτικές ιδεολογίες και χαρακτηριστικά ενώνουν τη φωνή τους υπό το κοινό σύνθημα «ΝΑ ΚΑΕΙ, ΝΑ ΚΑΕΙ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ». Μεγάλο μέρος της πορείας εκφράζοντας την αγανάκτησή του κατευθύνεται προς το κοινοβούλιο δίνοντας έτσι στην απεργία συγκρουσιακό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα εκτεταμένα επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και ένστολων υπαλλήλων του κράτους.

Ταυτόχρονα σε όλο το κέντρο της Αθήνας ξεσπούν επεισόδια (εμπρησμοί τραπεζικών υποκαταστημάτων, κρατικών γραφείων και υπηρεσιών, πολυτελών αυτοκινήτων), αλλά ένα τραγικό γεγονός κατευνάζει το θυμό του κόσμου και παγώνει την απροσδόκητη εξέλιξη της πορείας. Ξεσπά πυρκαγιά στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου από ρίψη μολότοφ, ενώ εργαζόμενοι βρίσκονται στην τράπεζα. Προσπαθούν να σωθούν πηδώντας στα διπλανά κτήρια. 3 από αυτούς δεν τα καταφέρνουν. Πεθαίνουν από ασφυξία λόγω των αναθυμιάσεων. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πυρκαγιάς διαδηλωτές επιχειρούν με διάφορους τρόπους να απεγκλωβίσουν τους εργαζομένους, είτε προσπαθώντας να ανοίξουν την κλειδωμένη πόρτα της τράπεζας είτε ανοίγοντας δρόμο για το πυροσβεστικό όχημα, βρίσκοντας έτσι η ομάδα «Δ» την ευκαιρία να χτυπήσει κόσμο και να προβεί σε συλλήψεις!

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι μέσα στην τράπεζα βρίσκονταν υπάλληλοι, των οποίων καταστρατηγήθηκε το δικαίωμα στην απεργία υπό το εκβιαστικό δίλημμα «δουλεύεις ή απολύεσαι» του μεγαλοκαρχαρία Βγενόπουλου. Ο εν λόγω επιχειρηματίας-μεσσίας είχε το θράσος να επισκεφτεί το μέρος, όπου έλαβε χώρα το τραγικό συμβάν για να ελέγξει το ύψος των ζημιών που υπέστη το μαγαζάκι του, αδιαφορώντας για την ευθύνη που φέρει για τα ελλειπή μέτρα πυροπροστασίας.

Τα ΜΜΕ, στα πλαίσια της έγκριτης δημοσιογραφίας, σπεύδουν να καλύψουν το μοιραίο περιστατικό παρά τη συμμετοχή τους στην απεργία. Αμέσως ξεκινά μια προπαγάνδα κατασυκοφάντησης του πιο ριζοσπαστικού κομματιού της κοινωνίας, του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, ο οποίος πρωτοστατεί στους κοινωνικούς αγώνες κι εξεγέρσεις τα τελευταία χρόνια.

Έχουμε επιλέξει σε κινητοποιήσεις να συμμετέχουμε με διακριτά μπλοκ, τα οποία όμως είναι ελευθεριακά τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά μακριά από οδηγητές. Αρνούμαστε να παίξει κάποιος από εμάς το ρόλο του μπάτσου, είμαστε ανοιχτοί σε ανθρώπους που δεν εκφράζονται από τα κομματικά μπλοκ και θέλουν να παραμείνουν ανένταχτοι, σεβόμενοι όμως πάντα τις αποφάσεις των ανοιχτών συνελεύσεων που έχουν προηγηθεί και στις οποίες έχουμε συνδιαμορφώσει, καθορίζοντας το πώς θα κινηθούμε σε μια πορεία.

Δυστυχώς κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τα παραπάνω ελευθεριακά χαρακτηριστικά μας βρίσκουν πρόσφορο έδαφος κι επιδίδονται σε ατομιστικές και χαοτικές πράξεις τυφλής βίας, που ικανοποιούν το σταρχιδιστικό τους εγωισμό. Θέτουν, έτσι, σε κίνδυνο συντρόφους μας και στιγματίζουν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο. Δεν μπορείς να μιλάς για αυτοοργανωμένη κοινωνία αν δεν έχεις αυτοοργανωθεί πρώτα ο ίδιος.

Στην τυφλή βία της μηδενιστικής λογικής αντιτάσσουμε τη στοχοποιημένη αντιβία προς αυτούς που την παράγουν (κράτος, πολυεθνικές) διασφαλίζοντας πάντα ότι δε θα υπάρχουν αθώα θύματα.

Δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε ότι μόνο μέσω των πράξεών μας θα ανατραπεί το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Επιδιώκουμε την αφύπνιση της κοινωνίας και προσπαθούμε να θέσουμε τις βάσεις έτσι ώστε να μετουσιωθεί σε αυτό που ονειρευόμαστε και θέλουμε, μια κοινωνία αυτοοργανωμένη και αμεσοδημοκρατική, στηριζόμενη στην αλληλεγγύη και στο σεβασμό της ανθρώπινης ζωής.