‘Ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια έφτασε στο τέλος του. Πολλοί οι σταθμοί και οι εμπειρίες κατά τη διάρκειά του. Πλεύσαμε με τη σημαία της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης και της αμεσοδημοκρατίας σε άγνωστα για ορισμένους από εμάς νερά, αλλά καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε μέσω των δεσμών συντροφικότητας και αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν μεταξύ μας. Πολλά τα εμπόδια που βρέθηκαν στο διάβα μας.
Δεδομένης της σύστασης της συλλογικότητας που αφορούσε στο μεγαλύτερο μέρος της φοιτητές (που ναι μεν έκλεισε ο κύκλος δράσης τους στη Λάρισα, αλλά συνεχίζεται σε άλλες πόλεις) σε συνδυασμό με την αδυναμία των εναπομεινάντων να συνεχίσουν και να εμπλουτίσουν την ομάδα με νέα άτομα και καθώς μετά από καιρό δράσης, οι προσδοκίες και οι υποχρεώσεις άγγιξαν υψηλά επίπεδα, οι υπόλοιποι δεν μπόρεσαν να επωμιστούν το βάρος αυτό.
Αναπολώντας τις δράσεις μας και με σεβασμό προς αυτές (παρουσία στο δρόμο, παρεμβάσεις, προβολές ταινιών, βιβλιοπαρουσιάσεις, έκδοση εντύπου κ ημερολογίου οικονομικής ενίσχυσης) επιλέγουμε να μην κάνουμε εκπτώσεις και αρνούμαστε να καταντήσουμε μια ομάδα-φάντασμα, που απλά θα υπογράφει αφίσες και θα αποτελεί μια διεύθυνση e-mail, αποφασίσαμε τον τερματισμό της κοινής μας διαδρομής ελπίζοντας ότι οι προσωπικοί δρόμοι της ουτοπίας που έχει επιλέξει ο καθένας να ακολουθήσει θα συγκλίνουν σε ένα κοινό προορισμό.
Τι είναι η ουτοπία;
Είναι αυτό που όταν κάνεις δύο βήματα αυτό απομακρύνεται τέσσερα. Όταν προχωράς τέσσερα βήματα, αυτό απομακρύνεται οκτώ.
Τότε τι είναι η ουτοπία;
Είναι αυτό που σε κάνει να προχωράς…
ΥΓ.: Όσες συλλογικότητες έχουν χρήματα από την διάθεση των ημερολογίων για την οικονομική ενίσχυση των 4 που κατηγορούνται για την απαλλοτρίωση super-market στη Λάρισα και δεν τα έχουν καταθέσει στο λογαριασμό, θα προτιμούσαμε να τα διαθέσουν στο Ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης των φυλακισμένων αγωνιστών.