Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες κι εμείς ρατσιστές… ;
Είναι πράγματι θλιβερό, μια κοινωνία σαν την ελληνική που έχει στείλει εκατομμύρια μεταναστών, που ζουν σήμερα σε όλο τον κόσμο να είναι τόσο ξενόφοβη και ρατσιστική. Μια κοινωνία σαν την ελληνική που έζησε στο «πετσί» της τις επιπτώσεις του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, να απορρίπτει και να κακομεταχειρίζεται τους πρόσφυγες. Υπάρχουν Έλληνες που διαμένουν στο εξωτερικό πολλά χρόνια και στις χώρες υποδοχής που ζούνε, αυτοί αποτελούν τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς στα μάτια των Γερμανών, των Σουηδών, των Άγγλων κλπ. Πως είναι δυνατόν να ξεχάσαμε τους γκασταρμπάιτερ; Έτσι αποκαλούσαν τους ¨φιλοξενούμενους εργάτες¨ στην πολιτισμένη και προηγμένη Γερμανία, στην πραγματικότητα όμως ήταν μια καθαρά υποτιμητική λέξη που χαρακτήριζε τους εργάτες από το Νότο ως άξεστους, βρωμιάρηδες και πονηρούς.
Οι εκατοντάδες αδικοχαμένες ζωές μεταναστών στα ελληνικά σύνορα δεν είναι ένα τυχαίο και λυπητερό γεγονός, ούτε μια άλλη θλιβερή και άψυχη στατιστική έρευνα. Είναι δολοφονίες εκ προθέσεως. Και πώς να μην είναι, όταν το κράτος στέλνει τους ένστολους δολοφόνους του (μπάτσους, συνοριοφύλακες και λιμενικούς) να συλλάβουν και να οδηγήσουν στα ειδικά κέντρα κράτησης τους παράνομα εισελθόντες στην ελληνική επικράτεια, αδιαφορώντας και εξουσιοδοτώντας τους να το κάνουν με οποιονδήποτε τρόπο (πυροβολώντας πισώπλατα άοπλους ανθρώπους, βυθίζοντας βάρκες με παιδιά μέσα) και χωρίς να υπάρχει ούτε ένας ελάχιστος πειθαρχικός έλεγχος για όλα τα κρούσματα βίας που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια. Τα αστικά κράτη, μέσα φυσικά και το ελληνικό, με τις πολιτικές που έχουν ακολουθήσει στη διεθνή σκηνή (Ιράκ, Αφγανιστάν) έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των εκεί διαμενόντων ανθρώπων και έχουν μερίδιο ευθύνης στην κατάσταση που διαμορφώθηκε και οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους να γίνουν πρόσφυγες στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Ο ρατσισμός δεν προκύπτει μόνο από τη συμπεριφορά του κράτους αλλά εκδηλώνεται και με ιδιαιτέρως βίαιο τρόπο από την πλευρά της κοινωνίας. Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός εκκινούν από τον άνθρωπο και απευθύνονται σε άλλον άνθρωπο. Και υπό αυτή του την εκδοχή ο ρατσισμός ως συμπεριφορά, αλλά και ως τρόπος σκέψης, είναι πιο επικίνδυνος και περισσότερο δύσκολο να αντιμετωπισθεί. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούν οι ολοένα αυξανόμενες επιθέσεις στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα εναντίων μεταναστών, όπου μια μειοψηφία ρατσιστών κατοίκων με τις πλάτες της αστυνομίας και τη συμβολή ακροδεξιών καθαρμάτων μεταφερόμενων από άλλες περιοχές καταφέρνουν να κρατούν προστατευμένη και…καθαρή(;) την περιοχή, λες κι αναφέρονται σε σκουπίδια. Λες και οι μετανάστες δεν είναι άνθρωποι. Παρόλα αυτά αποτελούν μια χαρά φθηνά εργατικά χέρια για τις διάφορες χειρωνακτικές εργασίες, ιδιαίτερα στους τομείς της οικοδομής και των χωραφιών όπου ο Νέο-Έλληνας απαξιούσε και ταυτόχρονα απολάμβανε το φρέντο καπουτσίνο του, πάνω στους οποίους χτίστηκε ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας και της ανάπτυξης, αλλά αυτά ίσχυαν πριν την κρίση μόνο μάλλον!
Μπορεί ο Αγ. Παντελεήμονας στην Αθήνα και τα σύνορα να είναι μακριά από μας και να παρακολουθούμε αυτά τα γεγονότα με αποστροφή μέσω της τηλεόρασης αλλά τι γίνεται στην πόλη μας; Πριν δύο χρόνια ο φωτογραφικός φακός είχε ¨συλλάβει¨ μπάτσους να έχουν στοιβάξει μετανάστες τον ένα πάνω στον άλλο σε μια κλούβα λες και ήταν πρόβατα. Πόσες φορές έχεις αποκαλέσει τους αθίγγανους υποτιμητικά γύφτους ή τους Αλβανούς κωλό-φάρα; Μέχρι πότε θα ανέχεσαι τις εμετικές ανακοινώσεις των νοσταλγών της Χούντας και απόγονων των Γερμανοτσολιάδων; Ο αντιρατσισμός δεν είναι άλλο ένα εναλλακτικό lifestyle με πολύχρωμα ρούχα, κορύνες, περίεργα μαλλιά και χαϊμαλιά στα χέρια. Είναι στάση ζωής και καθορίζει τη στάση σου και συμπεριφορά σου απέναντι στα άτομα του άλλου φύλλου (αντι-σεξισμός), στα ζώα (αντισπισισμός), σε ανθρώπους που έτυχε να είναι από άλλα κρατη-έθνη (αντιεθνικισμός), σε αυτούς που επιλέγουν να εκφραστούν σεξουαλικά με άτομα του ίδιου φύλου (αντι-ομοφυλοφοβία). Με βάση την παραπάνω λογική το θέμα του αντιρατσισμού που τα περισσότερα κόμματα τόσο τα κοινοβουλευτικά όσο και αυτά που δεν μπόρεσαν να φάνε από την πίτα, δεν μπορούν να μιλάνε για αντιρατσισμό ένα διήμερο και τον υπόλοιπο χρόνο να είναι κρυμμένα στο καβούκι τους.
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από την παιδεία που έλαβε και από τον πολιτισμό στον οποίο ανατράφηκε, έχει μέσα του την ίδια φλόγα της ανθρώπινης φύσης που έχουμε όλοι μας: δηλαδή την ικανότητα να αγαπά, να δημιουργεί, να ζει σε κοινωνία, να σκέπτεται, να χαίρεται, να θαυμάζει. Ίσως σε κάποια εξωτερικά ιδιώματα ή σε κάποιες συνήθειες να διαφέρει από εμάς, αλλά αυτό θα έπρεπε να ξυπνούσε το ενδιαφέρον μας μάλλον – πώς να γνωριστούμε καλύτερα – παρά το φόβο, την κατάκριση, την περιφρόνηση.
Έχοντας σαν γνώμονα την αλληλεγγύη και την ενότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων ενάντια στην καταπίεση της κάθε μορφής εξουσίας, ενάντια σε ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές στεκόμαστε δίπλα στους μετανάστες και τους απευθύνουμε κάλεσμα για κοινούς αγώνες στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι για την καθημερινή επιβίωση μας.