Ο δράκος του παραμυθιού είναι εδώ…
Το τελευταίο διάστημα η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να μας πουλήσει με την συμβολή των Μ.Μ.Ε. ένα παραμύθι. Το όνομα του είναι οικονομική κρίση και το ρόλο του δράκου τον παίζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) , ενώ την καλή νεράιδα υποδύεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σωρεία μέτρων πάρθηκαν, πλήττοντας κατά κύριο λόγο τους οικονομικά ασθενέστερους οι οποίοι έχουν επωμιστεί το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, από αυτούς που ‘’διαχειρίζονταν’’ τόσα χρόνια τα κρατικά ταμεία και τους φόρους. Μέτρα που περιλαμβάνουν περικοπές στα επιδόματα δώρων, πάγωμα μισθών, συντάξεων και προσλήψεων στο δημόσιο, αποτελούν μια πρώτη γεύση για το τι θα ακολουθήσει στο άμεσο μέλλον. Ένα μέλλον που φαντάζει δυσοίωνο μιας και ήδη νοιώθουμε την καυτή ανάσα του Δ.Ν.Τ. στην τσέπη μας.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποτίθεται ότι είναι ένας διεθνής οργανισμός ο οποίος επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και ταισοζύγια πληρωμών προσφέροντας οικονομική και τεχνική βοήθεια όταν του ζητηθεί. Στην πραγματικότητα όμως υποστηρίζει “προγράμματα λιτότητας”, τα οποία συνεπάγονται αύξηση των φόρων με στόχο να παρέχουν έσοδα στην κυβέρνηση. Στην ουσία παίζει τον ρόλο του μηχανήματος ανάνηψης που κρατάει στη ζωή ένα προβληματικό οικονομικό σύστημα αφήνοντας του παράλληλα πολλά κουσούρια.
Παραδείγματα χωρών που κατέφυγαν για βοήθεια στο Δ.Ν.Τ. είναι η Βραζιλία, η Ουγγαρία, με χαρακτηριστικότερο την Αργεντινή. Το 2001 η κυβέρνηση της Αργεντινής μειώνει κατά 20% το μισθό των δημοσίων υπαλλήλων και απαγορεύει στους πολίτες να κάνουν ανάληψη καταθέσεων για ποσά μεγαλύτερα από το 50% του τραπεζικού λογαριασμού τους. Ο αργεντίνικος λαός ξεσηκώνεται πραγματοποιώντας καταλήψεις εργοστασίων, λαϊκές συνελεύσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης.
Μέρα με τη μέρα παρατηρούμε ότι υπάρχει μια μείωση του βιοτικού μας επιπέδου. Μια ζωή γεμάτη εκπτώσεις για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε οικονομικά στη κοινωνία που τα πάντα ορίζονται με το χρήμα. Εργαζόμενοι απολύονται, επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο και σε όσες παραμένουν ανοιχτές η χρήση του ελαστικού ωραρίου είναι ο κανόνας. Φυσικό επακόλουθο είναι να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης. Και αν οι προηγούμενες γενιές πάρουν τη σύνταξη καθυστερημένα, τι να πουν και οι νέες που δεν θα την πάρουν ποτέ;
Ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιουργεί τη κρίση. Είναι έτσι η φύση του, που όσο παράγει πλούτο άλλα τόσο παράγει και καταστροφή. Υπάρχουν τρόφιμα και πεινάμε, σπίτια και είμαστε άστεγοι, δουλειές και είμαστε άνεργοι. Όσα μέτρα λοιπόν και να πάρουν η κατάσταση δεν σώζεται. Ένα σύστημα που το νόημα του είναι η ανισότητα και η ύπαρξη φτωχών και πλουσίων δεν έχει λόγο να συντηρείται. Προσπαθεί να ακροβατήσει στο χείλος του γκρεμού υποβασταζόμενο από κράτος και αφεντικά. Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση οι επιλογές μας δεν είναι και πολλές. Ή θα το τραβήξουμε πίσω και θα συνεχίσουμε να ζούμε με το άγχος της επιβίωσης ή θα του δώσουμε μια κλωτσιά και θα το στείλουμε στα τσακίδια.
Κάνοντας πέρα κόμματα και παρατάξεις αυτόοργανώνουμε τον αγώνα μας με λαϊκές συνελεύσεις, απεργίες διαρκείας και καταλήψεις των μέσων παραγωγής για μια αταξική κοινωνία που όλα θα είναι για όλους.