Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια περισσεύουν. Καταστάσεις που η καρδιά σου χτυπάει τόσο γρήγορα και δυνατά, διαπιστώνοντας πως οι λέξεις όλου του κόσμου δεν μπορούν να εκφράσουν και να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα σου. Συναισθήματα που περιπλέκουν το μίσος και την αγανάκτηση για αυτό το σάπιο και γερασμένο κόσμο με την δίψα και την προσδοκία για ένα νέο, πιο όμορφο, πιο ηθικό και ανθρώπινο. Κάπως έτσι νιώσαμε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν κόκκινη και είχε γεύση από αίμα. 15 χρονών και πέφτεις νεκρός στο κέντρο της Αθήνας από σφαίρα μπάτσου. Πόσο να αντέξεις και πόσα να ανεχτείς;
Όταν κάθε μέρα σε τσακίζουν από παντού (σπίτι, σχολείο, φροντιστήριο, δουλειά) και έχουν κάνει την ζωή σου μίζερη και ανιαρή γεμάτη άγχος και ψεύτικα ιδανικά, θα φτάσεις στο σημείο να παραδεχτείς ότι έχεις εξοστρακιστεί και η ζωή που είχες ονειρευτεί έχει μετατραπεί σε έναν αέναο εφιάλτη. Εκείνη την στιγμή δεν σου μένει τίποτα άλλο. Ή θα συνεχίσεις να ζεις σε λήθαργο ή θα προσπαθήσεις να διαλύσεις αυτό το σύστημα με κάθε μέσο. Η πρώτη επιλογή είναι και αυτή που προμοτάρει το κράτος. Μιλώντας σου μέσα από τα σχολικά βιβλία, τα ΜΜΕ, τις παρατάξεις, τα κόμματα σε θέλει εγκεφαλικά νεκρό. Γιατί νεκρός είσαι όταν τους αφήνεις να διαμορφώνουν την άποψη σου όπως θέλουν αυτοί. Αμάσητα τα κατεβάζεις και αβίαστα ανοίγεις το στόμα σου και τα αναπαράγεις. Δεν μιλάς εσύ, το μόνο που κάνεις είναι απλά ανοιγοκλείνεις τα χείλη σου.
Πέρυσι στις 6 Δεκέμβρη κάτι ταρακουνήθηκε μέσα σου, και μαζί σου ταρακουνήθηκε και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός. Κατέβηκες στον δρόμο και μετουσίωσες την αίσθηση σε πράξη. Τους χτύπησες με τόσο μένος και οργή δείχνοντας τους ότι αν επιλέξεις να ξυπνήσεις, μαύρο φίδι που τους έφαγε. Κάθε πέτρα που πέταγες ήταν και ένα αϊ σιχτίρ. Αϊ σιχτίρ στις κουφάλες που έχουν την εντύπωση ότι όλα θα περνάνε στο απυρόβλητο. Όσο το κράτος σκοτώνει μετανάστες στα σύνορα, βασανίζει και κακοποιεί σε αστυνομικά τμήματα, κάνει πλάτες σε εμπόρους ναρκωτικών και ακροδεξιά σκουλήκια, βαφτίζει τις δολοφονίες στους εργασιακούς χώρους εργατικά ατυχήματα, τους βασανισμούς μέχρι θανάτου στις φυλακές αυτοκτονίες, όσο προσπαθεί να μας πείσει ότι με 700 ευρώ το μήνα είμαστε προνομιούχοι, θα είμαστε εδώ και θα χαλάμε τα σχέδια τους. Αφού επιλέγουν να αδειάζουν τις ζωές μας για να γεμίσουν τις τσέπες τους θα νιώθουν την πύρινη διαφωνία μας. Και όχι μόνο τον Δεκέμβρη, αλλά κάθε μέρα κάθε ώρα και κάθε λεπτό.
Via Outopiae
